فنجانِ جان

–
جرعه ای زندگی
در فنجان هستی ام ، باقیست
در کجای زمین
این بذر جان بکارم
–

که در آن خون بی گناهی
قطره اشک مادری
خاطره ی گرسنه ای غریب
یا نشانه ای از انسان متکبر نادان
در آن ریشه ای طویل نزده باشد
–
پرنده های عاشق
به سوی اقیانوس در شتابند
خدایی به اعتکاف در انتظار است
–
سامان زارعیان
16 بهمن 1390
تصویر از Jo Ellen Van Ouwerkerk